HISTORIA  BUDYNKU

W pierwszym  ćwierćwieczu  XVIII stulecia  zostało powołane przy farze sanockiej – poprzez  fundację – kolegium mansjonarzy. Dokonał tego w roku 1723 („de propria substantia”) w celu  przysporzenia miastu nowych duchownych ksiądz Franciszek Józef Gaźliński, a zatwierdził w 1724 roku biskup Jan K. Sołtyk,  „ponieważ miasto Sanok było znaczniejszym w diecezji”.

Kolegium mieli tworzyć  czterej mansjonarze, uposażeni licznymi czynszami z różnych miejscowości Ziemi Sanockiej. Zadaniem ich była opieka nad poszczególnymi  ołtarzami oraz nauczanie ludu katechizmu, przeważnie w niedziele rano, a nadto codzienne śpiewanie officium (tzw. kurs mariański ), odprawianie mszy, wygłaszanie kazań i rezydowanie stale przy  kościele.

Nie  później  niż w trzeciej  dekadzie XVIII wieku ksiądz Franciszek Goźliński przystąpił do budowy dla duchownych domu mansjonarskiego, który usytuowano obok kościoła farnego, w rogu ówczesnego  cmentarza, przy  Placu Świętego  Michała. W opisie wizytacji dekanalnej z roku 1745 podano, że budynek  kolegium mansjonarzy, murowany z kamienia, pokryty dobrze gontem, fundacji księdza Goźlińskiego, był zamieszkany zgodnie z przeznaczeniem, przez księży mansjonarzy.

W roku 1957 z myślą o rozwoju  zainteresowań kulturalnych dzieci i młodzieży sanockich szkół oraz dojeżdżających do nich z okolicznych miejscowości uczniów, zorganizowany został w Sanoku  Młodzieżowy Dom Kultury. Placówka zlokalizowana została w Domu mansjonarskim jednym z najstarszych zabytkowych obiektów Sanoka.

Niestety  zaniedbany stan budynku oraz konieczność ciągłych napraw i remontów
w sposób istotny ograniczały  działalność  placówki.

Zorganizowana tu dla dojeżdżającej młodzieży świetlica – wyposażona w prasę, książki, bilard, szachy – nie mogła pomieścić wszystkich chętnych. Gromadziła codziennie  40-50  osób. Oprócz świetlicy zorganizowane zostały kółka zainteresowań: plastyczne, modelarskie, hafciarsko-dziewiarskie, filmowe, konserwatorskie, fotograficzne, żywego słowa, teatralne. Zrzeszały one ponad 370 osób. Każde z kółek posiadało swój dorobek, odnotowany w skrupulatnie prowadzonej „Kronice MDK”. Widoczną na zewnątrz działalnością MDK były  występy  artystyczne, których liczba sięgała 40 rocznie.

Jedna mała salka, wykorzystywana na próby wielu zespołów, nie pozwalała na swobodne  opracowanie  programów, dlatego MDK zmuszony był  do częstego wynajmowania sali w SDK. W roku 1980 z uwagi na stan budynku i zagrożenie dla zdrowia przebywających w nim ludzi podjęto decyzję o wyremontowaniu budynku.

Na czas remontu Młodzieżowy Dom Kultury przeniesiony został w inne miejsce. Po remoncie  powrócił na Plac Świętego Michała do Domu mansjonarskiego, gdzie prowadzi działalność po dzień dzisiejszy.