HISTORIA BUDYNKU
W pierwszej ćwierćwieczy XVIII stulecia zostało powołane przy farze sanockiej – poprzez fundację – kolegium mansjonarzy. Dokonał tego w roku 1723 („de propria substantia”) w celu przysporzenia miastu nowych duchownych ksiądz Franciszek Józef Gaźliński, a zatwierdził w 1724 roku biskup Jan K. Sołtyk, „ponieważ miasto Sanok było znaczniejszym w diecezji”.
Kolegium mieli tworzyć czterej mansjoniarze, uposażeni licznymi czynszami z różnych miejscowości Ziemi Sanockiej. Zadaniem ich była opieka nad poszczególnymi ołtarzami oraz nauczanie ludu katechizmu, przeważnie w niedziele rano, a nadto codzienne śpiewanie officium (tzw. kurs mariański ), odprawianie mszy, wygłaszanie kazań i rezydowanie stale przy kościele.
Nie później niż w trzeciej dekadzie XVIII wieku ksiądz Franciszek Goźliński przystąpił do budowy dla duchownych domu mansjonarskiego,
który usytuowano obok kościoła farnego, w rogu ówczesnego cmentarza, przy Placu Świętego Michała. W opisie wizytacji dekanalnej z roku 1745 podano, że budynek kolegium mansjonarzy, murowany z kamienia, pokryty dobrze gontem, fundacji księdza Goźlińskiego, był zamieszkany, zgodnie z przeznaczeniem, przez księży mansjonarzy.
W roku 1957 z myślą o rozwoju zainteresowań kulturalnych dzieci i młodzieży sanockich szkół oraz dojeżdżających do nich z okolicznych miejscowości uczniów, zorganizowany został w Sanoku Młodzieżowy Dom Kultury. Placówka zlokalizowana została w Domu mansjonarskim jednym z najstarszych zabytkowych obiektów Sanoka.
Niestety zaniedbany stan budynku oraz konieczność ciągłych napraw i remontów
w sposób istotny ograniczały działalność placówki.
Zorganizowana tu dla dojeżdżającej młodzieży świetlica – wyposażona w prasę, książki, bilard, szachy – nie mogła pomieścić wszystkich chętnych. Gromadziła codziennie 40-50 osób. Oprócz świetlicy zorganizowane zostały kółka zainteresowań: plastyczne, modelarskie, hafciarskie-dziewiarskie, filmowe, konserwatorskie, fotograficzne, żywego słowa, teatralne. Zrzeszały one ponad 370 osób. Każde z kółek posiadało swój dorobek, odnotowany w skrupulatnie prowadzonej „Kronice MDK” Widoczną na zewnątrz działalnością MDK były występy artystyczne , których liczba sięgała 40 rocznie.
Jedna mała salka, wykorzystywana na próby wielu zespołów, nie pozwalała na swobodne opracowanie programów , dlatego MDK zmuszony był do częstego wynajmowania sali w SDK. W roku 1980 z uwagi na stan budynku i zagrożenie dla zdrowia przebywających w nim ludzi podjęto decyzję o poddanie budynku remontowi.
Na czas remontu Młodzieżowy Dom Kultury przeniesiony został do innego budynku. Po remoncie powrócił na Plac Świętego Michała do Domu mansjonarskiego, gdzie prowadzi działalność po dzień dzisiejszy.